ငယ္ငယ္က ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာရွိတာလဲဟု ဆရာမကို ေမးမိရာ ထိပ္ေခါက္ခံရသည္။ အေျဖကားမရ။

သားသားႀကီးရင္ ဘာလုပ္မလဲဟု အေမက ေမးေသာအခါ အာကာသယာဥ္မွဴးလုပ္မည္ဟု ေျဖျဖစ္သည္။ နတ္ျပည္ကို တက္ၾကည့္ခ်င္သည္ကိုး။

အိမ္ေရွ႕က အဝီစိတြင္းေၾကာင့္ ငရဲျပည္တြင္ ခ်ိဳးေရ သံုးေရ ေသာက္ေရ အလွ်ံအပယ္ရွိလိမ့္မည္ဟု အယူမွားမိျပန္သည္။

အိမ္ကဘုရားစင္သည္ ကြ်န္ေတာ့္မုန္႔ဖိုးထက္ပို၍ အကုန္အက်မ်ား၏။ အေမသည္ ဘုန္းဘုန္းၾကြလာေသာအခါ နံနက္ေစာေစာထ၍ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ဆြမ္းကိုကပ္၏။ သီလရွင္မ်ားလာေသာအခါ ကန္ေတာ့ပါေသးရဲ႕ဟု ဆို၏။ gender ခြဲေၾကာင္း ေဝဖန္မိ၍ အေမက မ်က္ေစာင္းခဲ၏။

မနက္တိုင္း ေၾကးစည္ထု၍ ဘုရားရွိခိုးေသာအဘြားထံတြင္ ဘုရားရွိခိုး ပါဠိစာသားမ်ား၏ အဓိပၸာယ္ကို ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္၏။ အဖြားက ကုသိုလ္ရတယ္လူေလးရဲ႕ဟုသာ ေျပာတတ္ရွာေလသည္။

ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကို အမက သူစားခ်င္ေသာသစ္သီးမ်ား ဝယ္၍ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ကပ္၏။ ဘုရားကား သူ႔အႀကိဳက္ကို လိုက္ေနရ၏။ ဘုရားပန္းမ်ားကိုကား ရက္ျခားလႊင့္ပစ္ရသျဖင့္ အမရယ္ နင္ပန္ဖို႔ ဝယ္တာဆိုလည္း ေတာ္ေသးတယ္။ အခုဟာက ဘုရားက ပန္လို႔လားဟဟု ေမးခဲ႔ရာ နားရြက္လိမ္ဆြဲခံရျပန္သည္။

အေဖသည္ တစ္ရက္ ထူးထူးဆန္းဆန္းစကားကို ဆို၏။ ပုဂံ ေညာင္ဦး ပုပၸား ဘုရားဖူးသြားမည္တဲ႔။ ရွိစုမဲ႔စု စုထားေသာ ေငြကေလးကို ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စက္ဘီးဝယ္ေပးလိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္မွားေနခဲ႔ဖူးသည္။ ယခုမူ ဘုရားဖူးစရိတ္တဲ႔။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းသည္ အရက္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္။ ခ်ဲဒိုင္လည္း ကိုင္သည္။ ဘုရားဖူးလုပ္ငန္းလည္း ကားေတြေထာင္ထားျပီးလုပ္သည္။ ရြာတြင္ အလွဴအလုပ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္အေဖ့ကို ေမးမိသည္။ အေဖ အိမ္ကဘုရားက ဖူးရတာ ရိုးသြားလို႔လားဟု။

အေဖက အခုသြားဖူးမယ့္ ဘုရားေတြက တန္ခိုးႀကီး ဘုရားေတြ ဆုေတာင္းျပည့္ဘုရားေတြတဲ႔။

ေဂါဓမျမတ္စြာဘုရား၏ ဆင္းတုေတာ္တို႔သည္ အိမ္တြင္ထား၍ ကိုးကြယ္လွ်င္ တန္ခိုးအာနိသင္ေလ်ာ့နည္းေၾကာင္း ႏွင့္ ႀကီးႀကီးထုဆစ္ထားေသာ ဆင္းတုေတာ္တို႔သာ တန္ခိုးႀကီးေၾကာင္းကို ထိုစဥ္ကမွ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ရသည္။ ဟုတ္ေပမည္။ အိမ္က ဆင္းတုေတာ္ေလးသည္ ဖုန္တက္သည္ကိုပင္ သူ႔ဘာသာသူ မသုတ္သင္ႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။ ေနာက္ျပီး ေသာက္ေတာ္ေရႏွင့္ ဆြမ္းေတာ္လည္း ေန႔တိုင္းကပ္လွဴပသရသည္။ ဘုရားရွင္သည္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူပါလ်က္ စားျခင္းေသာက္ျခင္းမကင္းႏိုင္ေသး။ အိမ္ဘုရားမဟုတ္ဘဲ အမ်ားကိုးကြယ္သည့္ ဘုရားဆင္းတုႀကီးႀကီးမ်ားတြင္မူ ဆြမ္းစားရန္မလို။ စားျခင္း ေသာက္ျခင္းမရွိ။ တန္ခိုးႀကီးလိုက္ပါေပ႔။

အေဖ့ညီမ ကြ်န္ေတာ့္ေဒၚေလးသည္ အေတာ္ေလး က်န္းမာေရးေဖာက္ျပန္ေနရွာ၏။ အေဖ့ထံ ေဒၚေလးသမီး ကြ်န္ေတာ့္အမဝမ္းကြဲက ငိုယို၍ ေငြေၾကးအကူအညီလာေတာင္းသည္။ အေဖက ဘုရားဖူးရန္စုထားေသာပိုက္ဆံမ်ား ပဲ႔မည္ဆို၍ အထိမခံ။ ငါ့မွာ ေငြပိုမရွိေတာ့ဘူးဟု ေျပာလႊတ္သည္။ တန္းခိုးႀကီးဘုရားေတြမွာ ေဒၚေလးအတြက္အလွဴျပဳကာ ဆုေတာင္းေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖာင့္ဖ်ေျပာဆိုသျဖင့္ အမျဖစ္သူသည္ ငိုမဲ႔မဲ႔မ်က္ႏွာႏွင့္ ျပန္သြားရ႐ွာေလ၏။

သို႔ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဘုရားဖူးလိုက္ပါခဲ႔ရ၏။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေတာင္းစားေနေသာ သူေတာင္းစား ေပါမ်ားေၾကာင္းကို ဘုရားေစာင္းတန္းအနီးတြင္ ေတြ႕ရမွ ကြ်န္ေတာ္သိ၏။ ဘုရားတြင္ ကပ္လွဴထားေသာ ေရႊျပားမ်ားသည္ ထိုသူေတာင္းစား လူမြဲဖြပ္ဘိုးေအမ်ားကို ေလွာင္ျပေနသကဲ႔သို႔ျဖစ္၏။

ဘုရားသည္ ၇ရက္သားသမီးမ်ားကို တစ္ျပိဳင္နက္ဆုေတာင္းပူေဇာ္ျခင္းမခံလိုေပ။ ကြ်န္ေတာ္၏ ကေလးအေတြးလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ အေဖက ေသာၾကာေထာင့္တြင္ သြားေရာက္ပူေဇာ္ဆုေတာင္း၏။ အေမက အဂၤါေထာင့္တြင္ သြားေရာက္ပူေဇာ္ဆုေတာင္း၏။ ဘုရားသည္ အာရုံမမ်ားေအာင္ ကိုယ္ခြဲ၍ တာဝန္ခြဲယူထားပံုရသည္။

လူတခ်ိဳ႕သည္ ေမြးေန႔အထူးအစီအစဥ္အျဖစ္ ဘုရားေရသပၸာယ္ေနၾက၏။ သက္ေစ႔ပူေဇာ္၏။ မုနိျမတ္စြာသည္ ေရမြန္းလ်က္ေနရွာ၏။ ခ်မ္းတုန္ေနေရာ့မလားဟုလည္း ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိ၏။

ဤအျဖစ္ကို ရိပ္စားမိပံုရေသာ လူတစ္စုသည္ ဘုရားအနီးတြင္ ဖေယာင္းတိုင္မီး ထြန္းညွိပူေဇာ္၍ အေႏြးဓာတ္ေပး၏။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔သည္လည္း ေစတနာေၾကာင့္ဟုတ္မတူဟု ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသည္။ ယၾတာအရ လာေရာက္ပူေဇာ္စီရင္ေနျခင္းျဖစ္ဟန္ တူ၏။ အေၾကာင္းမွာ ဖေယာင္းတိုင္ကို အေရအတြက္အတိအက် ပူေဇာ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေလာင္ကြ်မ္းကုန္ဆံုးေစရုံမွ်သာ အာရုံရွိေန၏။ အေမႊးတိုင္တစ္ထုပ္လည္း ထြန္းေသး၏။ ဘုရားရွင္သည္ မီးခိုးမႈိင္းတို႔ျဖင့္ က်ပ္တိုက္ျခင္းခံေနရ႐ွာ၏။

ဘုရားေစာင္းတန္းမ်ားတြင္ ဆင္းတုေတာ္ထုဆစ္ေနသူမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ပန္းပုဆရာသည္ သူ၏ေပါင္တြင္ဆင္းတုကို ညွပ္၍ထု၏။ ငရဲမႀကီးဘူးလားဟု အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္ေမးၾကည့္မိေသာအခါအေဖက အေနကဇာမတင္ရေသးသျဖင့္ ငရဲမႀကီးေၾကာင္းဆိုသည္။ ပါဝါမတင္ရေသးေသာေၾကာင့္ တန္ခိုးမရွိ။ တန္ခိုးမရွိေသာေၾကာင့္ ငရဲမႀကီး။ ဤသို႔သာ ကေလးအေတြးျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္မွတ္ထားလိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္ဘဝင္မက်သည့္အခ်က္တစ္ခုရွိေသး သည္။ ဗုဒၶဘုရားရွင္ျခင္း တူပါလ်က္ အဘယ္ေၾကာင့္ အိႏၵိယမွဆင္းတုမ်ားသည္ ႏွာေခါင္းခြ်န္၍ တရုတ္ျပည္မွဆင္းတုမ်ားသည္ ႏွာေခါင္းျပားကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီတြင္ ဗမာဆန္ေနရတာပါလဲဟု အေဖ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေမးခဲ႔သည္။

အေဖသည္ ပါရမီရင့္သန္ေနပံုရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ေရွ႕ျဖစ္ကို ေဟာ၏။ မင္း ဘာသာမဲ႔ျဖစ္မယ့္ အေကာင္တဲ႔။

အေမကေတာ့ တစ္မ်ိဳးေျပာသည္။

မိုးႀကိဳးပစ္မယ္သတိထားေနတဲ႔။ မိုးႀကိဳးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အားမပစ္။ ရြာေတာင္ပိုင္းက မိဘကိုလုပ္ေကြ်းျပဳစုေနရွာေသာ ေမာင္ေက်ာ္ဆိုသည့္ တရားသမားေလးအား ပစ္သြားသည္။ သိၾကားမင္းသည္ အိုျပီထင္၏။ လက္မတည့္ရွာေတာ့ေပ။